"Mijn man is plotseling door een hartstilstand overleden en wij hadden dus geen tijd om afscheid te nemen. Ik had nog zoveel willen zeggen... Mijn kind en ik blijven achter en ik kom maar niet over mijn verdriet heen. Ik heb mijn best gedaan om hem een waardig afscheid te geven en heb iets in de kist gelegd, kunt u zeggen of hij dat heeft gezien?"

Ik kreeg contact met haar man, die heel vredig doorkwam en vertelde hoe hij zijn laatste moment had beleefd. Zijn gedachten waren bij haar en zijn dochtertje. Ik zag in de kist een brief en een foto liggen en dat klopte dus. Ze waren "aangekomen", hij had ze gezien. Ik moest zijn vrouw namens hem bedanken, omdat zij zijn afscheid zo liefdevol en zorgzaam had geregeld. Hij was niet van plan om van haar weg te gaan, het kwam heel onverwacht, maar desondanks dat hij nu ergens anders was, voelde hij geluk en verlichting. Zijn vrouw moest niet meer treuren om hem, maar verder gaan met haar leven. Hij was bij haar en -desgevraagd- wist ze dat ook en was opgelucht, eindelijk had ze antwoord gekregen en wist ze dat het goed was.

Een jong echtpaar vertelde mij dat ze al twaalf jaar in hun koophuis woonden, samen met hun 12-jarige dochter, maar dat ze zich al die tijd daar onprettig hadden gevoeld. Ze wilden wel verhuizen, maar kregen dat niet voor elkaar. Het nare gevoel bleef.

Ik vroeg of er toevallig iemand in de familie was overleden, dat was niet het geval. Ik voelde toch duidelijk aanwezigheid van een energie, dus vroeg verder of ze de mensen kenden, die voor hen in het huis hadden gewoond. De vrouw vertelde dat ze dat inderdaad nog wist. Het was een streng gereformeerd echtpaar en de man was omgekomen, omdat hij onder een omgekiepte gierwagen terecht was gekomen en toen in de gier is gestikt. Als een bliksem voelde ik me getroffen en ik wist direct dat het die man was, die hun huis elke dag nog bezocht. (Als iemand plotseling overlijd door een ongeval, beroerte of harststilstand weet die persoon soms niet dat hij is overleden en dat was hier ook het geval). Ik legde uit dat mijnheer van H. hun huis nog steeds zag als het zijne en dat hij voor het zogenaamde "onprettige gevoel" zorgde. De vrouw vertelde toen dat haar 12-jarige dochter regelmatig een manspersoon op hun bed zag liggen... Ik heb het echtpaar uitgelegd, hoe zij samen, als gezin, met respect en op liefdevolle wijze in een daartoe bestemd ritueel, mijnheer van H. naar het licht konden begeleiden. Dat ritueel zouden ze na een paar dagen nog een keer uitvoeren, als het onprettige gevoel zou aanhouden. (Ik heb die avond zelf ook een kaars voor mijnheer van H. zijn zielenrust gebrand). Ze mochten mij bellen als het niet zou lukken. De telefoon bleef stil, mijnheer van H. heeft zijn rust gevonden.

Een jonge vrouw liet mij een foto zien van haar vriend en vroeg hoe ik hun "samen" zag.

Ik keek naar de foto en zag een bink van kerel. Groot, krachtig, stoere kop, in een woord een "karakter". Op de foto zat hij op een bank in de huiskamer en keek voor zich uit. Direct voelde ik een groot verdriet in deze man. Oud en nieuw verdriet. Hij had zelf al het een en ander voor zijn kiezen gehad en dat vertelde ik dus ook. Ze beaamde dat. Ik zaq een man gebukt gaan onder het verleden. Hij droeg een "zware" jas, een rugzak vol "bagage". Hij liep gebogen, met zijn hoofd naar beneden. Toen keek ik naar haar en zag onrust en verraad in haar ogen. Ze was vreemd gegaan en dat had hem zeer diep gekwetst. Ze vertelde dat dat klopte en dat ze zich schaamde, maar ze had beterschap aan haar vriend beloofd en nu moest het dan toch goed gaan!? Ik vertelde dat het natuurlijk zo niet werkte. Het is geen knop die je zomaar omzet, dat kost uiteraard tijd. Toen vroeg ze mij wat haar "schoonouders" ervan vonden... Ik zag ze beiden wegkijken, met hun mond op slot. Ze wilden er niets van weten en dat vertelde ik haar ook. Ze schrok ervan, alsof ze betrapt werd. Hoe moest dat nou verder... Uiteindelijk zag ik deze twee mensen, die wel een band samen hadden, uit elkaar gaan.